Mijn naam is Anne van der Vleuten, een echte Mierle’se.
Ik ben zestig jaar geleden geboren in het kamertje hierboven de winkel aan de Marktstraat, in hetzelfde huis als waar ik nu nog steeds woon samen met onze Frank, mijn broer. Onze zus Corian woont hiernaast op nummer 27. Vroeger waren onze huizen op nummer 27 en 29 nog één geheel.
Iedereen kent ons mam en pap Annie en Harrie van der Vleuten eigenlijk wel. Ons pap was vroeger de loodgieter hier in het dorp, en daarnaast verkocht hij gashaarden vanuit huis. De showroom en de werkplaats waren hierachter.
Onze Frank en ik hebben allebei elders gewoond, maar uiteindelijk hebben we toch samen het pand kunnen kopen. Het fijne hiervan was dat ons mam en pap nog jaren bij ons konden blijven wonen.
We zijn opgegroeid in een ondernemend gezin. Ons oma begon een winkel in huishoudelijke artikelen volgens de jaren 40/50. Toen ons oma overleed nam ons mam de winkel over. Ons mam is uiteindelijk overgegaan op speelgoed, rieten stoelen en rieten manden.
Als klein meisje ging ik naar de Margrietschool, en daarna waren wij de eerste lichting meisjes die werden toegelaten op de Johannesschool, dat voorheen alleen nog een jongensschool was. Ik weet nog dat ik stiekem een kijkje ging nemen daar bij de school, en dat ik een juffrouw hoorde schreeuwen. Toen dacht ik meteen: ai, als ik die maar niet krijg als juf, maar jawel hoor, het volgende schooljaar stond ze bij mij voor de klas en was ik de sjaak.
Na de mavo heb ik een cursus werkelozen jongeren gevolgd, op de Christus Koning in Helmond.
Via een vertegenwoordiger die regelmatig thuis bij ons in de winkel kwam, ben ik gaan werken bij: Baten Trading Company Eindhoven. Dat was een groothandel in verf en aanverwante artikelen. Maar eigenlijk wilde ik zelf wel iets anders, en ben toen na een paar jaar een secretaresseopleiding gaan volgen op het Mercator College in Eindhoven.
Ik heb altijd een grote passie voor motors gehad, dus ik besloot mijn motorrijbewijs te gaan halen. Twee weken voor mijn examens van mijn secretaresseopleiding reed ik met mijn motor bij ons door de Marktstraat op weg naar Coppelmans, toen ik op de splitsing Marktstraat/Kersenstraat werd geschept door een auto. De bestuurster had me niet aan zien komen door de laaghangende zon. Heel mijn rechterbeen lag aan gruzelementen. Ik had mijn onderbeen gebroken, mijn knie op drie plaatsen, en bovenbeen verbrijzeld. Ik werd wakker in St. Anna Ziekenhuis, en een lang ziekenhuistraject volgde. Van de anderhalf jaar na mijn ongeluk, heb ik in totaal een jaar in het ziekenhuis gelegen.
Na mijn revalidatieproces wilde ik alsnog graag mijn secretaresseopleiding afronden, en ik begon opnieuw met de tweejarige opleiding. Helaas kwam ik er wel al snel achter dat het leren me niet meer zo goed af ging dan voorheen. Ik had moeite met lezen, en mijn geheugen had met het ongeluk ook een flinke tik gehad. Ik heb er hard voor moeten knokken, maar met veel tegenslag is het me toch gelukt, en ben ik alsnog geslaagd. Ik ben na mijn examens gaan werken als directiesecretaresse bij een makelaar in Eindhoven, en ik heb daar ook mijn diploma Assurantiën B nog gehaald als verzekeringsagente.
In 1997 werd ik gevraagd als boerenbruid hier in het dorp. Ik zat als boerenbruid in een zijspan van een motor, en mijn passie begon toch weer te kriebelen. Van mijn ‘’eega’’ kreeg ik een Moto Guzzi om uit te proberen. Daarna kocht ik een Kawasaki, en elf jaar na mijn ongeluk pakte ik het motorrijden weer op. Ik ben wel eerst een paar rijlessen gaan volgen om het gevoel weer terug te krijgen, maar het voelde al snel als vanouds. Ik kocht na een tijdje een driewielmotor en ben daarmee nog op tv geweest, bij een tv-programma op de EO-zender: ‘Geloof en een hoop liefde’. Dat was in Maart 2017. Nu inmiddels heb ik het motorrijden wel achter me gelaten.
Daarnaast kwam ik er wel achter dat op werkgebied heel dat administratieve gedoe helemaal niets voor mij was. Ineens kreeg ik het idee, om een winkel te beginnen, net als ons oma, en als ons mam. Ik sprak hierover met onze Frank, en die zei meteen: ‘als dat is wat je wil, moet je dat gaan doen.’
In Januari 1999 ben ik toen gestart met mijn winkel op precies dezelfde plek in huis net als ons mam en oma. Dat is inmiddels alweer bijna vijfentwintig jaar geleden, en ik ben dus de derde generatie binnen onze familie met de winkel hier. Ik verkoop momenteel voornamelijk sieraden, tasjes, parels, en cadeauartikelen. Ik mag me ook hobbymatig edelsmid noemen, waar ik voor in de leer geweest ben. Ook voor reparaties aan sieraden, kralenkettingen, parelsnoeren kun je bij mij in de winkel terecht. Voorheen verkocht ik ook woondecoraties, maar door mijn MS is het voor mij helaas niet meer haalbaar om lange afstanden met de auto te rijden naar de groothandel.
‘’Mierlo zit echt in mijn hart en nieren, ik heb zelfs de Mierlose Zwarte kersen op mijn lijf getatoeëerd. Ik hoop van harte dat ik hier in ons huis in de Marktstraat nog lang mag slijten, en pas tussen zes planken de deur uit hoef. Hier hoor ik echt thuis.’’
